26 Ιουνίου 2000. «Σήμερα, μαθαίνουμε τη γλώσσα με την οποία ο Θεός δημιούργησε τη ζωή», σχολίασε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Bill Clinton την επίσημη ανακοίνωση της χαρτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη προσσελήνωσή του, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται πως τα μυστικά της Δημιουργίας δεν βρίσκονται στο υπερβολικά μεγάλο, αλλά στο υπερβολικά μικρό ! Ενα υπερμικροσκοπικό σύμπλεγμα 24 χρωμοσωμάτων, που περικλείουν τα 3,1 δισεκατομμύρια χημικά «γράμματα» του ανθρώπινου DNA …Ο Θεός δημιούργησε τον Κόσμο «εκ τού μηδενός», μας διδάσκει η χριστιανική θρησκεία μας. Σύμφωνα με αυτήν αλλά και τη σύγχρονη επιστήμη, πέραν του Δημιουργήματός Του δεν υπήρχε απολύτως τίποτε ορατό, αόρατο, ύλη ή πνεύμα ! «Πιστεύω εις ένα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, ποιητήν ουρανού και γης, ορατών τε πάντων και αοράτων …», λεει το Σύμβολο της πίστης μας. Εδώ όμως είναι που μας βγαίνει ένα αμείλικτο λογικό ερώτημα. Οποια κι αν ήταν η φύση του Δημιουργού, ορατή, αόρατη, ύλη ή πνεύμα, που βρίσκονταν Εκείνος αν δεν αποτελούσε μέρος του Δημιουργήματός του ; Κι αν, πάλι, αποτελούσε μέρος του, πως δημιούργησε έναν Κόσμο που υπήρχε ήδη, αφού περιείχε τουλάχιστον το Δημιουργό του ; Ακόμη και αν παραδεχτούμε την κοσμολογική θεωρία των «παράλληλων ή και των «διαδοχικών» Συμπάντων, πέφτουμε στο ίδιο συμπέρασμα : ο Δημιουργός του δικού μας Σύμπαντος, δεν θα μπορούσε να μην ακολουθήσει την τύχη κάποιου από αυτά του οποίου πάλι ο Δημιουργός, δεν θα ήξερε τι να μας απαντήσει στο ίδιο ερώτημα … Ο Θεός όμως έπλασε τον άνθρωπο «κατ’ εικόνα και ομοίωσίν του«, μας διδάσκουν οι Γραφές. Η λογική του ανθρώπου, η κρίση του και η ελευθερία της σκέψης του, είναι θείο δώρο, σύμφωνα και με την Εκκλησία μας. Είναι λοιπόν αποδεκτός σήμερα, ένας παραλογισμός τέτοιας ολκής ;
Θυμάστε τον πύργο της Βαβέλ ; Η Εκκλησία μας, παρ’ όλο που κατάκρινε το βιβλικό εκείνο σύμβολο της αλαζονείας του ανθρώπου να πλησιάσει τον απρόσιτο Δημιουργό του, υποχρεώθηκε να υποκλιθεί μπροστά στο πλήγμα που δέχτηκε με την αποκάλυψη πως ο άνθρωπος δεν βρισκόταν στο κέντρο του Σύμπαντος. Οι φυσικές εξελικτικές διαδικασίες, ήρθαν να δώσουν το δεύτερο πλήγμα στην υψηλή και τόσο κολακευτική γενεαλογική μας προέλευση, που είχε καλλιεργήσει η Εκκλησία μας. Ενας διάσημος θρησκειολόγος έλεγε : «Κοιτάμε το χαλί από λάθος μεριά. Το μόνο που βλέπουμε από το γιγάντιο αυτό δημιούργημα, είναι μερικά κρόσσια και κάποια τυχαία νήματα. Ελάχιστοι θαρραλέοι είχαν την τόλμη, αναζητώντας την αλήθεια, να εξερευνήσουν την άλλη πλευρά του χαλιού, αψηφώντας την οργή του Δημιουργού» … Που βρίσκονται, σήμερα, οι θαρραλέοι αυτοί ; Εχουν μήπως να δώσουν κάποια πειστική απάντηση, γι αυτό το κατ’ εικόνα και ομοίωση του Θεού μυαλό του ανθρώπου ;
Ας θυμηθούμε, πρώτα – πρώτα, πως η αντίληψη του «θείου», αυτού του «συντελεστή ασφαλείας» με τον οποίο ο άνθρωπος αντιμετώπισε το άγνωστο, έχει εξελιχθεί πάρα πολύ από την εμφάνισή του πάνω στη Γη. Μετά, ότι η εξέλιξη αυτή οφείλεται στην εξέλιξη της ανθρώπινης γνώσης, δηλαδή την πρόοδο της Επιστήμης. Τέλος, ότι η ανθρώπινη γνώση εξελίσσεται με τρόπο που μειώνει το «συντελεστή ασφαλείας» μας, κατά του αγνώστου αφού, με την πάροδο του χρόνου, όλο και λιγότερα φαινόμενα, υλικά ή πνευματικά, αποδίδονται σε ανεξήγητες αιτίες, δηλαδή στο θέλημα του Θεού, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβανόμασταν παλαιότερα. Ετσι, η περιοχή του υπερφυσικού, συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, αφού όλο και περισσότερα, μέχρι χθες υπερφυσικά φαινόμενα, περνούν στην περιοχή της φύσης, που δεν περιλαμβάνει πλέον μόνο την ύλη κατά την κοινή αντίληψη που είχαμε γι’ αυτή, αλλά και άλλα πράγματα που μέχρι χθες είτε ήσαν αδιανόητα για τον άνθρωπο, είτε θεωρούνταν υπερφυσικά όπως η αντι-ύλη, ο χωροχρόνος, το πολυδιάστατο Σύμπαν, το DNA, η αστάθεια της ύλης με τις μεταπτώσεις της από υλικές σε άυλες μορφές και αντίστροφα, η προβολή των φυσικών νόμων σε αφηρημένα συστήματα, και άλλα …
Σήμερα είναι γνωστό στην Αστροφυσική, την Κοσμολογία, τη Γενετική Μηχανική, τη Φυσική των Σωματιδίων, τη Βιολογία, .. πως η δομή των ζωντανών όντων – και του ανθρώπου φυσικά – στο επίπεδο του ατόμου της ύλης από την οποία αποτελούνται και κάτω, είναι ίδια με τη δομή του Σύμπαντος στο οποίο ανήκουμε. Οι μηχανισμοί της λειτουργίας του Κόσμου, δηλαδή των ουρανίων σωμάτων του Σύμπαντος και των αλληλεπιδράσεων που αναπτύσσουν μεταξύ τους, είναι ακριβώς ίδιοι με τους δικούς μας. Με άλλα λόγια, είμαστε μια μικρογραφία, ένα αντίγραφο του Σύμπαντος, στο επίπεδο της βασικής μας δομής και, αντίστροφα εκείνο, ένα αντίγραφο δικό μας. Το «γιγαντιαίο» και το «μικροσκοπικό» έχουν πολλές ομοιότητες και διέπονται από τους ίδιους φυσικούς νόμους. Οι «μικροσκοπικές» αποστάσεις μπορούν να είναι το ίδιο ιλιγγιώδεις με τις «γιγάντιες» όταν αναφερόμαστε σε αντίστοιχα συστήματα μέτρησης. Η μονάδα του χρόνου, μια επίγεια σταθερά, δεν είναι πλέον σταθερή όταν αναφερόμαστε στο «γιγαντιαίο» ή το «μικροσκοπικό». Ετσι, η αντίληψη που έχουμε για τα πράγματα και τις καταστάσεις, δεν είναι ίδια για τον κάθε παρατηρητή, αλλά εξαρτάται από το χωροχρονικό σύστημα της αναφοράς του. Αλλιώς βλέπει τα πράματα ένας παρατηρητής πάνω στη Γη, αλλιώς ένας άλλος που μετακινείται στο Διάστημα με ταχύτητα που πλησιάζει εκείνη του φωτός, αλλιώς ένας τρίτος στην καρδιά του ατόμου … Το υπερβολικά μεγάλο Σύμπαν, δημιουργήθηκε από ένα υπερβολικά μικρό σημείο του χωροχρόνου. Κι όλα αυτά, διαδραματίστηκαν και διαδραματίζονται μέσα σε έναν Κόσμο ρευστό, έναν Κόσμο με μεταπτώσεις, έναν Κόσμο ασταθή και αβέβαιο ! Η ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, είναι ο βασικός νόμος του Κόσμου στον οποίο ζούμε !
Μετά από χρόνια ερευνών και διαμάχης, μια ομάδα επιστημόνων κατορθώνει σήμερα να αποκωδικοποιήσει τα ίδια τα μυστικά της ζωής, περιορίζοντας ακόμη περισσότερο την επικράτεια του παραδοσιακού, μεταφυσικού μας Δημιουργού. Ενας διάσημος φυσιολόγος, ο Edward Wilson, δημοσιεύει τη «Μοναδικότητα της γνώσης» όπου, παρά τις αμφισβητούμενες θέσεις του για την εξάρτηση της κοινωνικής μας συμπεριφοράς από τα δομικά μας γονίδια, διαλύει τον μύθο του «φταιμε κι εμείς, φταιτε και σεις, φταινε κι άλλοι …». Από τη διάγνωση και θεραπεία των κληρονομικών ασθενειών μέχρι την κλωνοποίηση, ποτέ η Βιολογία και η Γενετική Μηχανική δεν φάνηκαν να είναι τόσο πλούσιες σε υποσχέσεις και συγχρόνως τόσο απειλητικές σε απρόβλεπτες συνέπειες, όσο σήμερα. Από την εμφάνισή του, ο άνθρωπος βρίσκεται ίσως μπροστά στο μεγαλύτερο σταυροδρόμι της ιστορίας του πάνω στη Γη, της ύπαρξης και του προορισμού του …
Είμαστε λοιπόν φτιαγμένοι κατ’ εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού μας ; Μπορούμε να Τον πλησιάσουμε χωρίς την παρέμβαση παράλογων δογματισμών ; Μπορούμε να σταματήσουμε να διαιωνίζουμε τις αντιθέσεις μας, τις διαμάχες και τους πολέμους μας για την αναζήτηση της αλήθειας, του καλού και του κακού, της φύσης του ανθρώπου, της προέλευσης και του προορισμού του, μέσα από τον ανταγωνισμό θρησκειών και δογμάτων, η κάθε μια από τις οποίες θα ισχυρίζεται ότι μόνη κατέχει την αλήθεια και θα στρέφεται εναντίον της άλλης ; Νομίζω ναι. Μόνο που ο δρόμος που ανοίγει ο Θεός μπροστά μας, είναι διαφορετικός από τις μέχρι σήμερα θρησκευτικές αντιλήψεις μας. Παρ’ όλους τους κινδύνους του δεν έχει, κατά την ταπεινή μου αντίληψη, να ζηλέψει τίποτε από τα μεταφυσικά θαύματα. Μπροστά στις αποκλίσεις των θρησκειών, το θαύμα αυτό είναι ενιαίο, μοναδικό, παγκόσμιο ! Ετσι, ανεξάρτητα από τις καθ’ όλα σεβαστές ιστορικο – θρησκευτικές παραδόσεις της κάθε μιας, μου φαίνεται πως δεν είναι πλέον δυνατή η ιδιοποίηση του Δημιουργού μας. Με άλλα λόγια, ο Δημιουργός μας, δεν φαίνεται να προτιμά ιδιαίτερα καμιά από τις μεγάλες ή μικρότερες θρησκείες μας για να Τον εκπροσωπήσει κατά της άλλης !
Η χάρη Του, είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη. Εκείνος όμως μας αποκαλύπτεται μικρός, πολύ μικρός. Τόσο μικρός που για να Τον πλησιάσεις, έπρεπε να σκύβεις χρόνια χαμηλά, πολύ χαμηλά πάνω στο χώμα, κάτω απ’ το χώμα, έπρεπε να πιαστεί η μέση σου από το σκύψιμο, έπρεπε να βάλεις γυαλιά και μεγεθυντικούς φακούς, χρειάστηκε να στραβωθείς, μια ζωή, πάνω στα μικροσκόπια τόσων και τόσων ανήλιαγων εργαστηρίων … Τόσους σκοτεινούς αιώνες δεν Τον βλέπαμε, γιατί μας λέγανε πως έπρεπε να κοιτάζουμε ψηλά, πολύ ψηλά, να Τόνε ψάχνουμε στ’ αστέρια και πάνω απ’ αυτά, να Τον αναζητούμε στο Σύμπαν και στο στερέωμα του Σύμπαντος, στρέφοντας την προσοχή μας σε λάθος κατεύθυνση, γιατί ο άνθρωπος σέβεται και φοβάται ότι είναι πάνω απ’ αυτόν, ότι είναι τεράστιο και απειλητικό γι αυτόν, ότι έχει τέτοιο τεράστιο μέγεθος, ώστε να είναι «δυσθεώρητον ανθρωπίνοις λογισμοίς» …
Σαν δικά Του αντίγραφα, η ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ είναι και ο δικός μας Νόμος … Δίνουμε μάχες για ένα καλύτερο αύριο, γιατί αυτό είναι ΑΒΕΒΑΙΟ. Παρά την άποψη του μαχητή, η αυριανή νίκη του, δεν τον απαλλάσσει από την αβεβαιότητα του μεθαύριο, συνεπώς την ανάγκη μιας νέας μάχης. Ο σημερινός νικητής, μπορεί να είναι ο αυριανός ηττημένος γιατί τις μάχες, δυστυχώς, τις δίνουμε μεταξύ μας. Η δυστυχία και κατάρα του ανθρώπινου γένους είναι πως, παρά την ιστορία μας, λαοί, κυβερνήσεις και άτομα δεν έχουν συνειδητοποιήσει την κοινή αυτή μοίρα μας, τη μοίρα της ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑΣ. Ο καθένας νομίζει πως η νίκη του επί του άλλου, θα του εξασφαλίσει τη δική του μόνιμη επικράτηση και εδώ, κατά τη γνώμη μου, είναι κι η μεγάλη, ανθρώπινη, ουτοπία … Θυμάμαι τα φιλοσοφημένα λόγια του ιστορικού και φιλόλογου καθηγητή μου, στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στο Γυμνάσιο. «Είναι τραγικό, μας έλεγε, στις παραμονές των πολέμων και των μαχών μας, να επικαλούμαστε τον ίδιο Θεό για να ευλογήσει τα όπλα μας και να μας χαρίσει τη νίκη κατά των βαρβάρων εχθρών μας όταν, την ίδια στιγμή, κάνουν κι εκείνοι ακριβώς το ίδιο …»
Μου φαίνεται πως ο Δημιουργός, μας δείχνει σήμερα τον ένα και μοναδικό δρόμο που οδηγεί σ’ Αυτόν, γιατί μας θέλει κοντά Του, γιατί μας δημιούργησε κατ’ εικόνα και ομοίωση δική Του. Μου φαίνεται πως, μαζί μ’ αυτόν, άνοιξε αναγκαστικά κι εκείνος της κρίσης ταυτότητας των θρησκειών, των ιδεολογιών, των δογματικών αντιλήψεων … Μου φαίνεται πως η αναζήτηση ενός κοινού πνευματικού δρόμου από τις μεγάλες ανθρώπινες θρησκείες σήμερα, εντάσσεται κι αυτή στην κρίση της ταυτότητάς τους, στην παγκόσμια αβεβαιότητα που κρύβει το μεγάλο σταυροδρόμι που ανοίγεται μπροστά μας. Πιστεύω πως έχουν πολλά να πουν και να διδάξουν οι ανθρώπινες θρησκείες στον άνθρωπο στην πορεία που του χαράζει ο Δημιουργός του και, μεταξύ αυτών φυσικά, ο Χριστιανισμός και η Ορθοδοξία μας. Μου φαίνεται πως μπροστά στην παγκοσμιότητα και τη μοναδικότητα του δρόμου που ανοίγεται σήμερα μπροστά μας, μόνο με την ένωση των κοινών μεγάλων αξιών τους, την πνευματική τους δύναμη και την πειθώ, θα μπορέσουν ν’ αναλάβουν τη νέα, μεγάλη παγκόσμια, πανανθρώπινη και συνάμα θεϊκή αποστολή τους. Εκείνη της καθοδήγησης του ανθρώπου, για να αποφύγει τους επικίνδυνους σκοπέλους που υψώνονται γύρω του.
Το ζήτημα είναι αν θα τα καταφέρουν, όσο θα επιμένουν να πορεύονται σε δρόμους μακριά από κείνον που μας χαράζει σήμερα ο Δημιουργός μας … Γιατί μου φαίνεται πως αν δεν υπάρξει αναθεώρηση και εκσυγχρονισμός των θρησκευτικών μας αντιλήψεων, οι σημερινές θρησκείες μας θα καταρρεύσουν από μόνες τους και θα καταντήσουν απλές λαογραφικές παραδόσεις, αφού ο λόγος τους δεν θα πείθει πλέον κανένα. Και, ο θόρυβος που σηκώνει σήμερα στη χώρα μας η κατάργηση της αναγραφής του θρησκεύματος στις αστυνομικές μας ταυτότητες, δεν θα είναι τίποτε μπροστά στην τρομερή θύελλα που θα προκύψει από την εγκατάλειψη του ανθρώπου, να παραδέρνει μόνος στις σκοτεινές παρόδους της λεωφόρου που του ανοίγει σήμερα ο Δημιουργός του ! Ο Δημιουργός, μας έδειξε το δρόμο. Είναι στο χέρι του ανθρώπου να τον ακολουθήσει, με αγάπη για το λίκνο της ανθρωπότητας, τον Κόσμο και τον πλησίον του, με μέτρο, με συναίσθηση των ευθυνών του, με σεβασμό και αγάπη προς τον Θεό. Μου φαίνεται πως αν η Εκκλησία μας συνεχίσει να αναλώνεται στη μάχη των ταυτοτήτων παραμένοντας μακριά από τις κοσμογονικές εξελίξεις του σήμερα, κινδυνεύει αύριο να χάσει τον πόλεμο. Και αυτό θα είναι το καταστρεπτικότερο πλήγμα για Εκείνη, το ποίμνιό της, τον ελληνισμό, τον άνθρωπο …
Ισως να σκεφτεί κανείς, πως το γραφτό μου αυτό δε συμφωνεί με κείνα τα άλλα, όπου υπερασπίζομαι, πριν από οποιαδήποτε άλλη, την εθνική μας ταυτότητα. Η αλήθεια είναι, πως θάθελα και το ένα και τ’ άλλο. Το ένα, γιατί συμμετέχω κι εγώ, μ’ όλη τη δύναμη της ψυχής μου, στην αγωνία κάθε διανοούμενου συνέλληνα που αφορά το αμφίβολο μέλλον της ελληνικής μας ταυτότητας. Κι όταν λεω διανοούμενου, δεν εννοώ κάποια περιθωριακή κάστα δήθεν ανώτερων ανθρώπων, αλλά τον καθένα και την καθεμιά που δε γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη μυρωδιά του παρά αρκεί να πέφτει, τον καθένα που κρίνει τα γεγονότα και την ιστορία μας, τον καθένα που βάνει το μυαλό του να δουλεύει. Και, θέλω να πιστεύω, πως είμαστε ακόμη πολλοί. Το άλλο, γιατί μου φαίνεται ο παγκόσμιος μονόδρομος του ανθρώπινου μέλλοντος. Να, επί τέλους, το μεγάλο στοίχημα για την Πολιτεία και την Εκκλησία μας : ο συμβιβασμός και των δύο. Για την αναδόμηση της ελληνικής μας ταυτότητας, μπροστά στα μεγάλα ερωτηματικά της νέας χιλιετίας. Πράγμα που, κατά την ταπεινή μου αντίληψη, δεν κατορθώνεται με στείρες αψιμαχίες για τη διαφύλαξη κεκτημένων. Αλλά με δημιουργική συνεργασία για την αντιμετώπιση του αδυσώπητου μέλλοντος !
ΥΓ Κλείνοντας αυτό το γραφτό, δεν μπορώ να μην ξαναφέρω στο νου μου κείνα τα γνωμικά ή και «συνθήματα», που διάβαζα προ καιρού στο ΑΒΑΤΟΝ. Σας μεταφέρω κάνα δυο :
– Εξέλιξη σημαίνει, εγκαταλείπω τις απόψεις μου …
– Είναι σοφό να μαθαίνεις, αλλά είναι θεϊκό να δημιουργείς …
– Οι θετικές προσδοκίες, συνήθως φέρνουν θετικά αποτελέσματα !
πρώτη δημοσίευση 03/07/00
οι σελίδες του Jupiter 
Πέμπτη, 27 Μαρτίου, 2008 στο 8:38 μμ |
Το παρά πάνω άρθρο, το πρωτοδημοσίευσα τον Ιούλιο του 2000. Θέλω να σημειώσω, πως η ερμηνεία των γεγονότων και οι θεωρήσεις που περιέχει, αντανακλούν προσωπικές απόψεις και δεν υποχρεώνουν κανέναν. Αυτός είναι και ο λόγος που είχα μπλοκάρει αρχικά τα σχόλια σ’ αυτό το post. Ομως, έτυχε να διαβάσω μια συνέντευξη της «Ψιλικατζούς» που δημοσιεύτηκε στο ένθετο της «Καθημερινής», της φετινής 9 Μαρτίου. Σήμερα, νοιώθω υποχρεωμένος να μεταφέρω εδώ κάνα – δυο αποσπάσματα, όπως :
Ερώτηση (του δημοσιογράφου) : Τι αλλάζει στον καθένα όταν μπαίνει στα blogs ;
Απάντηση (Ψιλικατζούς) : Η κουλτούρα του διαλόγου. Πριν μπεις στο Ιντερνετ, θεωρείς τον εαυτό σου πολύ σημαντικό. Κανείς δε σου λεει ότι είσαι μαλ … γιατί θα του δώσεις μια μπουνιά. Εκεί, γράφεις την «κειμενάρα» σου και μπαίνει ένας ανώνυμος και σε κάνει σκόνη λέγοντάς σου «τι είναι αυτά που γράφεις». Πρέπει να υπερασπιστείς με επιχειρήματα τον εαυτό σου για να σταθείς δίπλα στους άλλους. Αυτό σου κάνει πάρα πολύ καλό, ακόμα κι αν βρίζεσαι. Χάρη στην αντιπαράθεση, βγαίνουν τα καλύτερα πράγματα.
Ερώτηση : Τι γέννησε αυτή τη δαιμονοποίηση που παρακολουθήσαμε στα κανάλια κατά τη γνώμη σου ;
(σσ εννοεί προφανώς το θόρυβο που ξέσπασε με αφορμή το press.gr Η συνέντευξη, ήταν περίπου σύγχρονη)
Απάντηση : Υπάρχει από τη μια ο κόσμος που ζει με τους μύθους που κατασκευάζει η τηλεόραση κι από την άλλη ο κόσμος που συμμετέχει και γνωρίζει. Φοβάμαι πως θα μεγαλώσει αυτό το χάσμα. Ο κόσμος μέσα στο διαδίκτυο, έχει απομυθοποιήσει τα πράγματα. Λεει κάτι ένας πολιτικός στην τηλεόραση και τώρα ξέρω ότι αν το έλεγε στο Ιντερνετ, θα τον έκαναν κουρέλι σε χρόνο dt, δημοσιεύοντας για παράδειγμα ένα λινκ που θα απεδείκνυε ότι λεει ψέματα. Στο Ιντερνετ φτιάχνεται αυτή η κουλτούρα του διαλόγου με επιχειρήματα και αποδείξεις. Το να διαβάζουμε επίσης και να γράφουμε, είναι μεγάλη επανάσταση για τους Ελληνες, μην το προσπερνάτε έτσι. Πότε το κάναμε αυτό ; Ούτε στο σχολείο. Δεν μαθαίνουμε να διαβάζουμε πραγματικά και δεν ασκούμαστε στην κριτική σκέψη και το γράψιμο. Τα blogs το αλλάζουν αυτό. Τα ακολουθεί η δαιμονοποίηση που ακολουθεί κάθε καινοτομία στη Ελλάδα. Θα χρειαστούν καμιά δεκαριά χρόνια ακόμα, μέχρι να έρθει η επόμενη γενιά και να εκπαιδεύσει τους γονείς. Οι μεγάλοι είναι το πρόβλημα
Συμφωνώ κι εγώ με τις θέσεις της σχετικά με τα blogs και το διαδίκτυο γενικότερα. Είμαι κι εγώ πεπεισμένος πως το χάσμα ανάμεσα σ’ όσους ζουν με τους μύθους της TV και σ’ όσους συμμετέχουν και γνωρίζουν, θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Κι αυτό, χάρη στη διαδραστικότητα του διαδικτύου που δεν έχει η τηλεόραση, ή την πολύ περιορισμένη και την κατά βούληση ελεγχόμενη, που έχει ο χάρτινος Τύπος. Σ’ αυτά που υπογραμμίζω στην απάντησή της παρά πάνω, προσθέτω ένα δικό μου «δόγμα» που έγραφα ήδη από παλιά σε κάποια άλλα φόρα όπου έτυχε να συμμετάσχω : «Μην διαβάζεις ακολουθώντας τις αράδες. Διάβαζε ανάμεσα σ’ αυτές, γιατί εκεί βρίσκεται η Αλήθεια».
Δεν μπορώ, λόγω όγκου, να μεταφέρω ολόκληρη τη συνέντευξη της φίλης «Ψιλικατζούς» Ομως, αυτή είναι που με έπεισε, πως είναι προτιμότερο ν’ αφήσω ελεύθερα τα σχόλια και στο δικό μου αυτό κείμενο. Μέσα στα πλαίσια του αμοιβαίου σεβασμού και της ευπρέπειας, καθένας και καθεμιά είναι λοιπόν ελεύθεροι να συνεισφέρουν τις δικές τους απόψεις. Γιατί το διαδίκτυο, δεν είναι μόνο πορνοταινίες, ροκ τραγουδάκια και dating club. Είναι – και κυρίως – ο σπουδαιότερος αγωγός της σκέψης, που είχε ποτέ στη διάθεσή του ο άνθρωπος …
Να είστε καλά
Τετάρτη, 17 Μαρτίου, 2010 στο 5:38 μμ |
Ο άνθρωπος δεν περιμένει από κανέναν άλλο –θεό ή άνθρωπο- να τον «βάλει» στο κέντρο ή στο περιθώριο της δημιουργίας ή της εξέλιξης –για να μην αδικήσουμε τους πιστούς της άλλης άποψης.
Ο άνθρωπος μπορεί μόνος του να βάλει τον εαυτό του όπου θέλει· από το να πιστέψει σε Θεό δημιουργό -που δημιουργεί τον άνθρωπο από αγάπη κι όχι από ανάγκη και τον βάζει στο κέντρο της δημιουργίας Του-, μέχρι στο να πιστέψει στο «Θέλημα» του Άλιστερ Κρόουλι: «Κάνε ό,τι θέλεις· αυτός είναι ο νόμος». Και φυσικά, σ’ όλους τους ενδιάμεσους τόνους του γκρι…
Είναι λοιπόν στο χέρι του ανθρώπου να επιλέξει ποιον θα πιστέψει και πού θα τοποθετηθεί. Έτσι κι αλλιώς, αυτά μετρούν όσο διαρκεί η εδώ ζωή μας… Στο «επέκεινα» ισχύουν άλλοι νόμοι και –πιστέψτε με- προσωπικά προτιμώ να είμαι με τον Κύριό μου, Ιησού Χριστό κι εδώ και στο «επέκεινα» και καταλογίστε μου ό,τι ο καθένας νομίζει.
Έτσι, πιστεύω ότι με συμφέρει –τι εγωιστική τοποθέτηση- να βάλω στο κέντρο της ζωής μου όχι τον κόσμο, ούτε καν τον άνθρωπο –παρ’ ό,τι αυτό έκανε ο Θεός μου- αλλά τον Θεάνθρωπο Ιησού με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Γι’ αυτό, ούτε ο «άθεος» Richard Dawkins με τις φιέστες του και τα «άθεα» λεωφορεία της British Humanist Association έχει τη δυνατότητα να με αγγίξει, ούτε ο «γενετιστής» Francis Collins μού χρειάζεται για να «ενισχύσει» δήθεν την πίστη μου, με τις προσωπικές απόψεις του, που σε τελική ανάλυση, καμιά σχέση δεν έχουν με την πίστη της Εκκλησίας.
Πέμπτη, 18 Μαρτίου, 2010 στο 12:52 πμ |
Είστε ένας ευτυχής άνθρωπος …